19, 25, 26 en 27 januari 2019
“En dan: de Feniks...” (origineel: A Phoenix Too Frequent”) dateert uit 1946. Het mag – in de beste betekenis van dat woord – een komedie genoemd worden, zij het eentje dat onder haar bedrieglijk oppervlak heel wat denkmateriaal meegeeft over het vreemde samenspel tussen leven, liefde en dood.
Fry baseerde zich op een verhaal uit Petronius’ Latijnse schandaalkroniek “Satyricon” (dezelfde kroniek die ook Federico Fellini inspireerde voor zijn gelijknamige en niet onbesproken film uit 1969).
Drie personages (somewhat bigger-than-life!) proberen zich in een onvoorspelbare nacht moeizaam rechtop te houden op het slappe koord dat hen onverwacht verbindt: de ontroostbare weduwe, haar zeer aardse meid, en de stoere soldaat. Soms regelrecht hilarische dialogen larderen de situatie, maar doen ook recht aan de onvatbare dubbelzinnigheden van elk leven. Het stuk kende, ook buiten het Engelstalig theater, en zelfs in het Nederlands, een uitgesproken traditie als hoorspel.
Christopher Fry (1907-2005) was een Brits auteur die vooral bekend werd omdat hij memorabele hoofdrollen wist op papier te zetten voor acteurs als John Gielgud, Laurence Olivier of Richard Burton. Hij werd ook beroemd om zijn substantiële bijdrage aan het script voor de spektakelfilm Ben-Hur uit 1959, waarna de filmindustrie nog wel vaker een beroep op hem zou doen. Maar ook was hij een van die schrijvers die, in de jaren tussen 1940 en ’50, en in het spoor van T.S. Eliot, opnieuw impuls wist te geven aan de grote traditie van het Britse theater-in-verzen. (Shakespeare is in Engeland nooit veraf!)
“Ik schrijf mijn stukken in verzen – zo zei Fry zelf – omdat dit de taal is waarin de mens zijn verbazing gestalte geeft over de complexiteit van zowel zichzelf als van de werkelijkheid, die, onder haar oppervlak, op een wilde, gevaarlijke en onzegbare manier fantastisch is.”
Petronius, Fry, Fellini, ... Er zijn gemakkelijker stamvaders! Voeg daaraan de stevige flirt toe tussen de Grieks-Romeinse cultuurgeschiedenis en het Hollywood van alle jaren tussen 1913 en vandaag, en je bent voor vele, vele uren zoet! Wie vandaag naar deze minstens 100 films kijkt, leest daar doorheen niet alleen de geschiedenis van de film, maar ook die van onze omgang ermee. Een omgang die vaak ironisch is, maar die precies doorheen die ironie de geschiedenis bevraagt om het heden te verstaan.
Zoek er dus niet – ook niet in onze productie – zoiets als een historische werkelijkheid in, maar laat je binnenvoeren in het hart van wat “komedie” is: een spiegel!
De regie is in handen van Jos Stroobants – bij lange niet zijn eerste regie bij TH. Nog maar twee seizoenen geleden zag je van hem “Lucienne en de beenhouwer”. TH-toeschouwers met een goed geheugen herinneren zich zijn creatie “En morgen de vuren”, Jos zijn allereerste regie in ... 1975!
Jan Van de Broeck is productieleider, Peter Craps zijn bende onverschrokken handige mannen bouwen het decor naar een ontwerp van Jochen Suy, Dirk Reynaerts zorgt voor het licht, Wout Wilmaers voor de beelden en Jan Sprengers voor het geluid, en Irene Vantieghem kleedt de acteurs. En die acteurs, dat zijn Patrick Desmet, Renilde Foulon en Isabelle Janssens.
"Als een Phoenix"
Van Christopher Fry - Nederlandse vertaling van Bert Voeten
Wordt gebracht in samenwerking met Auteursbureau ALMO bvba
Het is verboden om beelden of geluidsopnames te maken van deze voorstelling.